Skip to main content

ANO BA TALAGA ANG KAILANGAN NG SIMBAHAN?

 



 

May isang university sa US na nag-aaral ng mga kailangang paghahanda para sa anyo ng simbahang Katolika sa darating na mga taon, hanggang sa taong 2050. At kailan pa nga ba maghahanda kundi ngayon? Lalo na at kasalukuyang isinusulong ang isang napakagandang pagkukusa ng simbahan tungo sa sinodalidad o sama-samang paglalakbay ng mga kasapi ng simbahan.

 

Sa isang pagtalakay, napukaw ang aking isip ng isang paglalarawan ng pagkakaiba ng diin tungkol sa simbahan mula sa iba’t-ibang kultura ng daigdig. Ayon sa speaker, ang mga Katolikong lahing Ingles at Europeo daw ay nagbibigay ng halaga sa simbahan bilang isang gusali. Kaya mapapansin na sa mga bansa sa West, sa Europe at America, naglalakihan ang mga simbahan at katedral, napakagara ng mga disenyo at palamuti, at talaga namang mukhang tampukan ng sining at galing ng mga gumawa nito. Gusto nila na ang kanilang mga simbahan ay maging lugar na nagpapaunlak sa pagpasok ng mga tao at sa pakiramdam na sila ay tinatanggap at kinakalinga pagpasok sa simbahan.

 

Sa mga kulturang Hispanic naman (Latin America), ang pagpapahalaga sa simbahan ay sa pamamagitan, hindi ng gusali, kundi ng katauhan ng pari. Kahit hindi marangya ang mga simbahan sa mga bansang ito, ang mahalaga sa mga tao ay maipakita sa mga pari ang kanilang paggalang, pagmamahal, at pagsuporta. Malapit ang mga tao sa kanilang mga pari at ganundin naman ang mga pari sa mga tao. Bahagi ang kanilang mga pari ng mga pangyayari sa kanilang buhay na personal, pampamilya, at panlipunan.

 

Para naman sa mga kulturang Afrikano at Asyano, kabilang na tayo dito, ang mahalaga daw ay ang pamayanan. Nais ng mga Katoliko sa kulturang ganito na maramdaman na buhay ang simbahan, bukas ang simbahan, masaya ang simbahan, nagdiriwang ang simbahan. At dito sa Pilipinas lutang na lutang ito sa mga pagtitipon nating mga Katoliko – masaya, magulo, maraming pagkain, kantahan, at mga gimik.

 

Kung saan ang diin ng kultura tungkol sa simbahan, doon din dapat bigyang pansin ang paghahanda para sa ikauunlad ng simbahan sa kinabukasan. At doon magmumula ang paghubog sa mga tao upang akayin sa iba pang mga aspekto ng pananampalataya na hindi nila nabibigyang-pansin. Sa Pilipinas, malakas din ang kulturang nagpapahalaga sa pari, bukod sa pamayanan. Minsan nga lang nagdudulot ito ng ibang ugali ng mga pari na binabansagang klerikalismo, iyong naghahanap ng special treatment, special status, sa simbahan; nakakalungkot.

 

Dahil dito napapaisip ang maraming tao. Kabi-kabila ang mga renovation ng simbahan, ang mga pagsira sa mga maaayos na istruktura para ayusin daw kahit hindi naman kailangan. Kabi-kabila ang mga koronasyon ng mga imahen ng Mahal na Birhen na ginagastusan ng katakut-takot. Nagtatanong ang mga tao: sa hirap ng buhay, dapat ba, ngayong matapos ang pandemya, unahin ang pagbabakbak ng mga gusali para ulitin sa ibang istilo? Bumabangon pa lang ang mga tao sa hirap, ito ba dapat ang priority ng ating simbahan? Oo nga at ang debosyon sa Mahal na Birhen ay mahalaga, pero kailangan lang ba niya ng korona? Hindi ba’t Reyna naman siya sa langit at lupa?

 

Mabuti sana kung ang mga construction at renovation ay may kasabay na formation ng pamayanan para lumago sa pananampalataya. Mabuti kung ang mga dambana ng Birhen at mga santo ay nagiging tunay na lugar ng malalim na espiritualidad. Na-koronahan nga ang imahen, pero ang hirap namang mag-iskedyul ng kumpisal para sa mga debotong dumadayo. Walang masama kung ideklarang basilica, national shrine, international shrine ang lahat ng simbahan, pero ano ang programang espirituwal, paghubog, paglingap sa mahihirap na dulot ng mga deklarasyong ito? Alam natin na isa sa sakit ng mga Pilipino ay ang pagkahumaling sa mararangyang pista at pagdiriwang at pagkatapos, wala namang follow-up matapos ang pasabog at bonggang gawain. Hindi bawal magsagawa ng mga programang pagsasaayos ng gusali, o pagpapaigting ng debosyon, pero dapat ding lumutang ang inaasam ng mga tao na diwa ng pamayanan na mararamdaman at dadaloy mula sa simbahan.

 

Kung talagang susulyapan natin ang kinabukasan, ang hinaharap ng simbahan, halimbawa, ang taong 2050, ano nga kaya ang dapat nating pagtuunan ng pansin ngayon. Hindi maikakaila na maraming kabataan ang lumalayo na sa simbahan dahil walang pagpapahalagang akayin sila at palaguin ang kanilang pananampalataya. Maraming mga young couples ang mas nahahalina sa mga worship communities kung saan sila nagkakaroon ng sense of community. Maraming Katoliko ang nakalista sa baptismal registry pero sa ibang mga sekta na sumasamba ngayon. Kaya, anuman ang gawin, dapat mangibabaw na priority ang pamayanan, dahil iyan ang mahalaga sa atin bilang Pilipinong mananampalataya, at diyan din tayo kalimitang mahina.

 

 photo credit: https://livingbulwark.net/christian-community-extended-family-in-christ/

Popular posts from this blog

RECYCLABLE: ANG POWER NG KUMPISAL SA TAO

  Nagmamadali kami patungong airport noon dahil medyo nakalimot kami sa oras at malapit na ang aming flight patungong Cambodia. Todo dasal ako at ang aking kasama na sana walang trapiko sa daan at maging alerto ang aming drayber para malaman kung saan pinakamagandang dumaan. Kapos na talaga sa oras. Pero sa kalagitnaan ng biyahe, biglang may pumasok na call sa aking cell phone at ito ay mula sa isang parishioner na hindi ko pa gaanong kakilala noon dahil bagong assigned lang ako sa parokya nila. Nakikiusap ang babae na kung maaari ay puntahan ko ang kanyang bayaw na may malubhang karamdaman at tila nalalapit na ang huling hininga. Maaari daw bang kumpisalin ang maysakit dahil tila matagal na itong hindi nagkukumpisal.   Nakiusap ako sa babae na kung maaari ay tumawag sa parish office at doon mag-request ng pari dahil ipinaliwanag kong paalis kami ng bansa at kapos na nga sa oras patungong airport. Nakiusap uli ang babae na kung maaari ay ako na daw ang pumunta dahil it...

PUMAPATOL SA “FAKE PRIESTS?”

    Eksena sa isang elevator ng isang malaking funeral chapel. Pumasok ang tatlong kamag-anak ng isang yumao at natagpuan nilang may nauna na sa kanila na isang lalaki sa loob ng elevator. Ang lalaking ito ay nakasimpleng T-shirt lamang at may malaking kuwintas na krus at may dalang isang bag. Mabait na inalam ng taong ito sa mga bagong sakay sa elevator kung sino ang namatay sa kanilang pamilya. Pagkatapos, ipinahayag niya ang kanyang pakikiramay at nagparinig na kulang na kulang ang mga pari ngayon na maaaring magmisa sa mga lamayan sa patay. Pagkatapos naglabas ang lalaki ng isang calling card at sinabing kung kailangan ng tulong sa Misa, tawagan lamang ang numero dito.   Unang-una, walang matinong paring Katoliko ang tatambay sa mga funeral chapels dahil mas marami pang ibang gawain sa mga parokya o misyon nila. Ikalawa, wala lalong matinong paring Katoliko ang magpapamigay ng calling card o tarheta niya para sa pagkontak tungkol sa Misa. Gin...

MGA AKLAT SA LUMANG TAHANAN

    Madaling araw nang umalis ng probinsya ang aking inaanak at ang aking kaibigan gamit ang sasakyan na lulan ang aking sangkatutak na koleksyon ng mga aklat o libro. Karamihan sa mga librong ito ay pinag-ipunan ko at pinagsikapang bilhin sa ibang bansa lalo na sa Europa noong nag-aaral pa lamang ako doon. Kaya mahalaga sa akin at hindi ko agad mabitiwang ipamigay ang mga ito kahit ang mga iba dito ay luma na dn. Subalit kailangang ilipat na sa bago kong tirahan ang mga aklat dahil ang tahanang kinalakihan ko, ang tahanang puno ng kasaysayan ng aking Kabataan ay ipinagbili na at iba na ang nagmamay-ari nito.   Dahil wala na akong mga magulang, ang tanging kaugnayan ko na lamang sa dating bahay naming ay ang mga librong nakalagak doon. Ngayon sa wakas, masasabi kong naputol na, napatid na ang kahuli-hulihang pisi na humahatak sa akin paminsan-minsang umuwi sa tahanan ng aking mga nasirang magulang.   Ano ba ang tahanan? Karaniwang iniis...